"Ne zemren time kam shkruar emrin tend, mbi mure gjaku."

Kete me poshte ma ka shkruar ajo mua dikur, ne nje leter qe kaptoi oqeanin per te mberritur te une. Njera nga letrat qe (isha i vogel) i kam lagur me lote ngaqe nuk e duroja dot mungesen e saj (gjyshja u be merak - djali nuk ha)...dhe pastaj barisja ne kembe si i cmendur neper Tirane duke vizituar me rradhe te gjitha vendet ku kishim shkembyer puthjet dhe zemrat, ne menyre te atille qe nuk cbehet. Ja kashtorja jone tek liqeni afer "cezmes se gurit", ja dhe qente rrugace te qytetit qe na duken si dasmore ne te hutuarve nga dashuria. Marr autobuzin e Tiranes se re pa qen nevoja, thjesht e vetem pse keshtu do mund te shoh dritaren tende. Nuk ka drita. Qenkesh e pamundur harresa, edhe bulevardin e ka marre malli. Kjo histori eshte me te vertete e vjeter dhe praktikisht e braktisur prej vitesh, megjithate, dhemb endè. Nuk e di si e keni perjetuar ju dashurine e pare, por per mua ka qen nje eksperience qe nuk do te perseritet, qe me mesoi se eshte e mundur te duash dike me shume se veten. Ne prag te Shen Valentinit ju ftoj t'i kujtoni te gjitha dashurite, te emblat dhe te hidhurat, ata qe ju lenduan dhe ata te cilet i lenduat ju, sepse jane keto eksperienca dhe njerez qe deshem e na deshen, qe na bejne te jemi sot keta qe jemi. E sido qe jo gjitchka sendertohet ashtu si duam, mos u beni pishman kurre. Sepse ai qe nuk ka dashur e nuk ka ndjere - nuk ka jetuar.