Nga ABSUURDI KOORDINATIV i Mimoza Ahmetit

Idete e cmendura jane krijesat normale te nje trikoje qe ia vlen te diskutohet

Te diskutosh dike apo dicka, per mua do te thote te privilegjosh. Une privilegjoj pak njerez, ndersa sende, me shume.
S'ka disa ore qe bleva nje unaze. Nuk kam asnje sensasion rreth kuptimit qe manifeston ky send, ndersa forma, argjendi dhe guret e imet me te cilet eshte plumbuar, me shkaktojne nje kenaqesi te vecante gjate percepsionit.
Nuk eshte puna se kjo kenaqesi eshte e madhe, kenaqesia e ketij tipi nuk ka as pasion dhe as emocion nga ai qe te dritheron. Eshte nje kenaqesi e vaket, e embel, por e cuditshme: nje kenaqesi qe vetem te kenaq. Nuk te provokon as te nxit, sic mund te te provokoje apo te nxite fakti qe nje djalosh te hedh nje shikim kuptimplote ndersa ecen perkrahu me te fejuaren ne bulevard.
Keshtu, pra, mos kujtoni se une po cmendem nga gezimi qe bleva unazen. Asfare. Madje kam ne duar edhe dy unaza te tjera argjendi te blera qe me pare, por nuk me shkaktojne gezim provokues.
Njehere kam pasur nje triko. Ajo ishte e bute dhe ngjyre gruri. Te berrylat kishte copa meshine. Kjo rrobe i perputhej trupit tim per mrekulli, dhe ka qene e rende per mua, kur nga perdorimi i tepert, u detyrova nje dite te ndahem prej saj.
Jam ndare nga shume njerez me lehtesine me menefregiste qe mund te mendohet, pse jo, nga disa, edhe me ndjenje te hidhur. Po sa do te doja te ndahem nga nje njeri ashtu sic jam ndare me ate triko te dashur.
Nuk eshte puna te nostalgjia. Ketu ajo nuk hyn fare. Puna eshte tek ajo shije e embel qe te krijon kujtimi i kujtimit, tek ajo shije qe te shijon edhe sot. E pra, nuk e mbaj mend mire ngjyren: ndoshta thashe ngjyre gruri sepse i grunjte eshte perfytyrimi qe me krijohet, i vendosa meshinat, jo sepse ato me kujtohen saktesisht, por sepse ato ashtu u vendosen.... eshte embelsia e kujtimit, kuptoni?
Babai im thosh se njeriu jeton per pak njerezi. megjithate une e gjej ate te nje triko. Ndoshta vete njeriu e ka shume te veshtire te jete i njerezishem, megjithese kuptimi i njerezise buron prej tij.
Duket sikur po le mendjen pas asaj trikoje qe as me kujtohet fare. Kujtese e cuditshme kjo e imja. Kujton gjera qe as me kujtohen, marrezira problemesh qe mund te quhen po aq te marrezishme.
Per dike mund te shfaqem pa vlere, qenie qe merret me cikerrime.
E drejte. Nuk di si perfundova keshtu. Me vjen per te qare. Syte e mi jane te mbushur me lote, ndersa truri me shijen e embel te asaj trikoje qe nuk e mbaj mend fare.
Te gjeja nje dashuri te tille! Fshihem.
U be e treta here qe fshihem gjate kesaj kohe dhe ju nuk e kuptuat. Heren e pare dhe te dyte s'e di as vete kur u fsheha, por i numerova. Heren e trete ua tregova. Dhe meqe ndihem inferiore (ngaqe merrem me gjera te parendesishme) tani do t'jua tregoj nga se u fsheha.
M'u shfaq kujtimi i nje njeriu te cilin (vetem kujtimit tim i kujtohet, jo mua), te cilin e kam dashur. E theksoj kllapen e mesiperme (kujtimi i kujtimit). Une jo.
Kam tmerr nga kjo qe po them. Madje cfare nuk do te jepja per te nderprere rrefimin tim ne keto caste, sikur ju te mos me quanit te pafytyre per kuriozitetin e qe ju ngrita.
E gjeta!Kurioziteti juaj me tmerroi. Me nderpreu, me kalli friken. Ju beheni kurioze vetem per njerezit. Ju pelqejne thashethemet per ta ne menyre te hatashme. Ju mbushin, ju ngopin, ju zbrazin. Dhe ju, me sy te skuqur nga zvordhaj betoheni se kurre s'do te merreni me to. Por ja, nderkaq, me trikon time vetem sa u zbavitet, ndersa kur nisa intrigen, desha te them kur nisa te kujtoj kujtimin e kujtimi, syte tuaj u hapen, shqisat u ngriten.
Tani ju pritet me se fundi te hyni ne pjesen ordinere te shpirtit. Kujtuat se trikoja eshte preteksi.
Jo miqte e mi, jo shpirterat e mi te dashur.... (Cudi si me njomen syte sa here lumturohem hidhur. C'shije!
Nuk ben t'ju fus ne hoje ordinere. Te gjithe shkrimtaret e bejne kete gje, prandaj raca e tyre eshte e perbuzur. Dhe ju vete papushim germoni, raportoni, riprodhoni dhe vleresoni ordinerine e jetes.
Do te ndalem dhe konsistoj perseri.
Do te thoni, e gjora, qenka psikopate, i eshte bere fiksim.
Aq me ben!
Ajo ishte nje triko ngjyre gruri, me dy mengeza meshine. I pershtatej trupit tim dhe trupi im gjithashtu. Jetuan bashke pa u kundershtuar. Kur u ndame. . . Sa do doja te ndahesha nga nje njeri ne ate menyre. Lotet jane mjalte per ate triko qe nuk me kujtohet.